piątek, 30 września 2011

Erupcje freatyczne wulkanu Rincon de la Vieja




Znajdujący się w prowincji Alajuela (Kostaryka) wulkan Rincon de la Vieja budzi się do życia po dziesięciu latach drzemki. Targnęły nim erupcje freatyczne 19 sierpnia, 16 września i 22 września 2011 roku. 17 września grupa wulkanologów dotarła do jego krateru. Po drodze odnaleziono martwe ryby w rzece Penjamo. Podjęto już środki ostrożności na wypadek kolejnych przejawów aktywności: m.in zabroniono turystom dostępu do krateru. Na zdjęciach erupcja wulkanu w 1967 roku i jego krater.

środa, 28 września 2011

Piętnasty paroksyzm erupcyjny Etny




Nowy Południowo-Wschodni Krater Etny (New Southeast Crater) rozpoczął dzisiejszym późnym popołudniem piętnasty od stycznia 2011 roku paroksyzm erupcyjny sycylijskiego wulkanu. Interwał czasowy między poprzednim paroksyzmem wynosił 9.5 dni. Erupcja była krótka i bardziej eksplozywna od poprzednich paroksyzmów. Chmury zasłaniają widok akustycznie głośnej erupcji, co pokazują kamery na guide-etna.com. Fontanny lawy są wyższe niż w trakcie poprzednich paroksyzmów (600-800 metrów wysokości), a jej wylewy płyną w kierunku Valle del Bove. 'Paroksyzm erupcyjny' to nic innego, niż odrębne znaczenie 'epizodu erupcyjnego'. Aktywny wulkan Manam (Papua Nowa Gwinea) miał kilka paroksyzmów erupcyjnych w latach 1992-96 i 2004-05, podobnie 48 epizodów z fontannami lawy w kraterze Pu’u ’O’o (Kilauea, Hawaje) pomiędzy 1983 a 1986 rokiem (pierwsza faza do tej pory trwającej erupcji wulkanu tarczowego Kilauea).

Trwa kryzys sejsmiczny na wyspie Hierro (Wyspy Kanaryjskie). Zakładam że w niedalekiej przyszłości dojdzie do erupcji wulkanu, choć będzie ona umiarkowana. Wzrasta także emisja ditlenku węgla. Zamknięto na Hierro tunel, a 300 osób zostało ewakuowanych do czasowych schronień na wypadek generowanych przez trzęsienia ziemi osuwisk. Zagrożenia związane z potencjalną erupcją Hierro to wylewy lawy oraz emisja popiołu z otwartych w trakcie wybuchu wulkanu szczelin.

wtorek, 27 września 2011

Deflacja Kilauea



Hawajski wulkan tarczowy Kilauea wybucha nieprzerwanie od trzech dekad. Obecny cykl erupcyjny Kilauea trwa od 1983 roku. Aktywność wulkanu ogranicza się przede wszystkim do centralnej kaldery Halemaʻumaʻu oraz do stożka Pu`u O`o. Z krateru tego drugiego miały miejsce wylewy lawy zagrażające Royal Gardens. Zarówno kaldera Halemaʻumaʻu jak i krater Pu`u O`o wykazują oznaki deflacji, obniża się także poziom aktywnego jeziora lawy Halemaʻumaʻu.

niedziela, 25 września 2011

Erupcja na Tristan da Cunha w 1961 roku






10 października 1961 roku po dwóch miesiącach wstrząsów sejsmicznych na północnym wybrzeżu wyspy Tristan da Cunha 300 metrów na wschód od sadyb ludzkich doszło do ekstruzji kopuły lawowej. Pomiędzy 20 a 27 października przybrzeżna strona kopuły zapadła się i miała miejsce efuzja lawy. W trakcie erupcji wulkanu Queen Mary's Peak populacja wyspy liczyła 268 osób zamieszkałych w osadzie Edinburgh of the Seven Seas. Wszyscy zostali ewakuowani do Southampton w Wielkiej Brytanii. W sierpniu 1962 roku wulkan przestał być aktywny i większość osadników rok później powróciła na wyspę. Erupcja doprowadziła do zniszczenia przetwórni raków, która została potem odbudowana. Tristan da Cunha uchodzi za najbardziej osamotnioną zamieszkaną wyspę na Ziemi - wyspę, na której siłą rzeczy rozpowszechnione są związki kazirodcze oraz astma.

Stary Człowiek Jeziora Kraterowego




Crater Lake w stanie Oregon - olśniewający cud natury. Koliste jezioro kalderowe o krystalicznie czystej wodzie, otoczone klifami. Nie wpływa do Crater Lake ani jedna rzeka czy strumień; jego woda pochodzi z deszczów oraz z topnienia śniegu. Strażnikiem Crater Lake jest Old Man of the Lake (Stary Człowiek Jeziora) - 9-metrowy kikut drzewa wystający z wody na wysokość 120 centymetrów, który się porusza pchany wiatrem i falami. Stary Człowiek Jeziora pływa po powierzchni Crater Lake już od ponad 100 lat - po raz pierwszy opisano kikut w 1896 roku. W 1988 roku naukowcy prowadzili podwodne badania w Jeziorze Kraterowym. Spętali zatem Old Man of the Lake liną blisko Wizard Island. Wtedy wody Crater Lake gwałtownie wzburzyły się i Stary Człowiek Jeziora wyrwał się z więzów, by pływać dalej tak jak to czyni od dawien dawna...

Tajemnica łodzi na Bouvet Island





Wyspa Bouveta od dawna mnie intryguje. To najbardziej samotnie i opuszczone miejsce na Ziemi. Otoczona przez morską mgłę i skuta lodowcami bazaltowa wysepka pozbawiona drzew, dogodnych miejsc do lądowania i schronienia. Wybrzeże Antarktydy znajduje się 1750 km na południe od Wyspy Bouveta, a Tristan da Cunha w odległości 2250 km. Odkryta 1 stycznia 1739 roku przez francuskiego żeglarza Jean-Baptiste Bouvet de Lozier i nazwana jego nazwiskiem. W 1898 roku zawitali na nią Niemcy ze statku badawczego "Valdivia". Wzburzone morze, lodowe klify sięgające wysokości 500 metrów, wyjątkowo silne wiatry oraz brak bezpiecznej przystani uniemożliwił jednak kapitanowi Krechowi i jego załodze zejście na ląd.

W 1927 roku do wyspy Bouveta dotarł kapitan Harald Horntvedt na statku badawczym "Norvegia". Nadał jej nazwę Bouvetøya i wylądował na centralnym płaskowyżu wyspy, który wznosi się na wysokość 780 metrów (Olavstoppen) i skrywa pod parą lodowców czynny wulkan. Norwedzy jeszcze kilkakrotnie wracali na wyspę m.in w 1929 roku. 1 stycznia 1958 roku załoga lodołamacza "Westwind" odkryła dowody erupcji wulkanicznej na wyspie Bouveta. W północno-zachodniej części wyspy lawa utworzyła niski płaskowyż nazwany Nyrøysa o szerokości 200 jardów i długości 400 jardów. Analogicznie erupcja wulkaniczna na Tristan da Cunha w roku 1961 utworzyła małą lagunę zwaną Pigbite, która zniknęła w latach 90-tych.

W 1964 roku do wyspy dotarły dwa statki z RPA "R.S.A" oraz HMS "Protector". 2 kwietnia na Nyrøysa wylądował helikopter z komandorem Allanem Crawfordem z "Protector". To on odkrył zagadkową łódź w malutkiej lagunie. Była na wpół zatopiona, strzeżona przez fokę (na zdjęciu), a na skałach leżała stalowa beczka i para wioseł. Łódź prawdopodobnie była łodzią rybacką albo ratowniczą. Do kogo należała i co się stało z jej załogą do dzisiaj nie wiadomo. Nigdy nie odnaleziono na wyspie żadnych ciał ewentualnych rozbitków. Ani śladu obozowiska, ogniska czy jedzenia. Erupcja wulkaniczna na Bouvet Island, która utworzyła płaskowyż lawowy Nyrøysa rozpoczęła się prawdopodobnie w roku 1955, stąd łódź musiała dotrzeć do wyspy w latach 1955-64, a to duży odstęp czasu. Kim byli ci, co na niej przebyli i co się z nimi stało? Nie wiadomo... Być może była to słabo udokumentowana i utajniona wyprawa ornitologiczna Rosjan w roku 1959. Lecz to tylko jedna z mało wiarygodnych hipotez... Kto zatem pozostawił łódź na przy wybrzeżu najbardziej niedostępnej wyspy na świecie?

Na zdjęciach Bouvetøya, najwyższy punkt wyspy Olavstoppen oraz zagadkowa łódź pilnowana przez fokę.

piątek, 23 września 2011

Wulkaniczne niusy



Niewiele się dzieje we wrześniu. 19 września miał miejsce czternasty paroksyzm erupcyjny Etny z wylewem lawy na zachodnim zboczu Valle del Bove. 20 września stwierdzono wzrost kopuły lawowej (wysokość 165 m) w kraterze aleuckiego wulkanu Cleveland. Pozostają aktywne wulkany Karymsky, Batu Tara, Kilauea, Puyehue-Cordón Caulle (17 września otwarto nieczynne od 4 czerwca lotnisko w Bariloche), Sakurajima, Soufriere Hills, Nabro, Kizimen i Szywiełucz.

Na wyspie Hierro (Kanary) z uwagi na wzrost sejsmiczności i deformację gruntu podniesiony został stopień alarmu na żółty. Od 16 lipca 2011 roku na wulkanie odnotowano 7200 lokalnych trzęsień ziemi. Chciałbym, aby doszło tam do erupcji wulkanicznej, bo aktywność sejsmiczna jest wysoce anomalna.

W dniach 13-14 września eksplozje wulkanu Fuego w Gwatemali wyrzuciły popiół na wysokość 800 metrów ponad krater. Nocą krater żarzył się, podobnie jak lawiny na zboczach wulkanu. 19-20 września chmura erupcyjna osiągnęła wysokość 500 metrów.

Pozostaje aktywny kolejny z gwatemalskich wulkanów Santa Maria. 13-16 września na południowo-zachodnich i południowo-wschodnich zboczach kompleksu kopuł lawowych Santiaguito zaobserwowano wylewy lawy. Żarzyły się one w nocy, a krater emanował żarem 19-20 września. Chmura erupcyjna nad Santa Maria sięgała wysokości 800 metrów.

Na zdjęciach wyspa Hierro oraz wulkan Santa Maria wraz z dacytową kopułą lawową Santiaguito (aktywną od 1922).

Przełom w fizyce cząstek?



Naukowcy ze szwajcarskiego CERN (Europejska Organizacja Badań Jądrowych) wysłali 15 000 razy neutrina (cząstki elementarne o zerowym ładunku elektrycznym i połówkowym spinie) do oddalonego o 732 km laboratorium w Gran Sasso, gdzie wyłapywał je specjalny detektor. I co wykazali? Że neutrino przebywały powyższy dystans o milionowe części sekundy szybciej niż wynosi prędkość światła. O nanosekundy szybciej! Zgodnie z teorią relatywistyczną Einsteina prędkość światła w próżni wynosi dokładnie 299 792 458 metrów na sekundę i nic we wszechświecie nie może się poruszać szybciej od niej. Jeśli eksperyment naukowców z CERN-u zostanie potwierdzony przez inne laboratoria cząstek czeka nas przełom w fizyce. Czas pokaże... Neutrina są emitowane w trakcie procesu radioaktywnego rozpadu, posiadają bardzo małą masę i przechodzą przez materię bez interakcji z innymi cząstkami, co sprawia, że bardzo trudno jest je wykryć.

czwartek, 22 września 2011

Erupcja wulkanu błotnego Lusi



Wulkan błotny Lusi wznowił dzisiaj erupcję po dłuższym okresie umiarkowanej aktywności. Przerwaniu uległy groble (wały ochronne). Lusi wybuchając pod koniec maja 2006 roku zdewastował ogromnym wylewem mułu zwanym Sidoarjo Mud Flow setki jawajskich domów, pokrył mułem 720 hektarów lądu i doprowadził do ewakuacji ponad 11 000 ludzi. Za erupcję Lusi odpowiedzialna jest firma od odwiertów gazowych Minarak Lapindo Jaya.

Wylew lawy dotrze do Royal Gardens?



Ze wschodniego stożka krateru Puu Oo wulkanu Kilauea miał miejsce wylew lawy. Lawa zaczęła przelewać się przez zachodnią krawędź wspomnianego krateru we wtorek 20 września 2011 roku i obecnie może stanowić zagrożenie dla kilku domostw w Royal Gardens. W kraterze Puu Oo aktywne są dwa jeziora lawy: jedno po wschodniej stronie, a drugie po zachodniej krateru. Jest prawdopodobne że szczelinowy wylew lawy skieruje się na południowy wschód w kierunku Royal Gardens i dotrze tam w ciągu kilku najbliższych dni. Kilka osób wciąż tam mieszka, choć obszar ten jest generalnie opuszczony i nie prowadzi tam żadna droga.

środa, 21 września 2011

Efuzja lawy wulkanu Cleveland


Wulkan Cleveland na wyspie Chuginadak (Alaska) jest aktywny. Trwa efuzja lawy i ekstruzja jego kopuły lawowej, której średnica aktualnie wynosi 165 metrów. Kopuła znajduje się w kraterze Cleveland 20 metrów pod jego wschodnią krawędzią. Wzrost kopuły lawowej może doprowadzić do eksplozywnej (gazowej) erupcji Cleveland, ale nie jest to obligatoryjne. Lawa może przelać się przez krater i wyprodukować wylew lawy, a kopuła lawowa może zapaść się produkując gorejące chmury. Wzrost kopuły lawowej w kraterze Cleveland został wznowiony z dniem 3 września 2011 roku.

Erupcja Laki w 1783 roku





Ostatnio oglądałem film dokumentalny o islandzkich wulkanach i przyczynach wulkanizmu na Islandii (plama gorąca pod wyspą, Grzbiet Śródatlantycki przecinający Heklę itd.) i zacząłem się zastanawiać nad najbardziej katastrofalną erupcją wulkaniczną w historii ludzkości. Kandydatem numer jeden była erupcja wulkanu Tambora na wyspie Sumbawa w roku 1815, potem pojawiły się erupcje Krakatau (1883) i Mount Pelee (1902). Jednak islandzka erupcja Laki w pewnym zakresie przebija je wszystkie.

W przypadku wulkanów islandzkich aktywność szczelinowa dominuje. Ogromne ilości bazaltowej lawy zostają wyprodukowane, lawa płynie prawie jak woda budując szerokie horyzontalne płaskowyże lawowe.

Największym wylewem lawy w czasach historycznych był wylew lawy Laki z rzędu kraterów Lakagigar, który miał miejsce w roku 1783. Lakagigar ma długość 25 kilometrów i liczy ponad 100 kraterów. Laki jest częścią wulkanicznego systemu obejmującego wulkany Grímsvötn i Thordarhyrna (ostatnia erupcja w roku 1910). Miejsce usytuowania Lakagigar: obszar szczelin pomiędzy lodowcami Mýrdalsjökull oraz Vatnajökull.

8 czerwca 1783 roku doszło do otwarcia szczeliny ze 130 kraterami. Początkowo erupcja miała charakter eksplozywny z racji interakcji bazaltowej magmy z wodą. Potem miały miejsce eksplozje strombolijskie i erupcja Laki nabrała charakteru hawajskiego z ogromną efuzją lawy. Potoki lawy osiągały długość 64 km po zachodniej stronie i 50 km po wschodniej. Trwająca przez 8 miesięcy erupcja wyprodukowała 14 km sześciennych bazaltowej lawy i wyemitowała 0.93 km sześciennych tefry. Fontanny lawy tryskały na wysokość od 800 do 1400 metrów, a kolumna erupcyjna sięgała wysokości 15 km. 565 km kwadratowych obszaru pokryła lawa. W Wielkiej Brytanii opad popiołu w 1783 roku spowodował tzw. 'piaskowe lato'. Erupcja Lakagigar trwała do 7 lutego 1784 roku, od 1783 do 1785 roku wybuchał także wulkan Grímsvötn, od którego rozciąga się rząd kraterów Lakagigar.

Skutki erupcji Laki okazały się katastrofalne. Do atmosfery dostało się 8 milionów ton fluorowodoru i 120 milionów ton dwutlenku siarki. Powstała mgła zwana mgłą Laki. 20-25 % ówczesnej populacji Islandii umarło z głodu i po zatruciu fluorem, umierały owce, konie, krowy. Gęsta mgła nad zachodnią Europą przyczyniła się do dalszych ofiar śmiertelnych w roku 1783 i zimą 1784. Mgła była tak gęsta, że statki cumowały w portach, a słońce nabrało barwy krwistej czerwieni. Ofiary wdychające dwutlenek siarki dusiły się. Ocenia się, że w samej Wielkiej Brytanii umarło wskutek zatrucia dwutlenkiem siarki 23 000 ludzi. Pogoda stała się straszliwie gorąca z częstymi gwałtownymi burzami. Jesienią mgła zniknęła, ale zima 1784 roku była niezwykle surowa z 28 dniami nieprzerwanego mrozu. W jej trakcie w Wielkiej Brytanii umarło 8000 ludzi, Niemcy i Europa Centralna były nękane przez powodzie. Kolejne lata na skutek erupcji Laki przynosiły równie ekstremalne warunki pogodowe. Bieda, głód i wybuch zarazy we Francji stał się zarzewiem do wybuchu Rewolucji Francuskiej w 1789 roku. Od 1789 do 1793 roku trwał silny efekt El Niño. W Ameryce Północnej zima roku 1784 była najdłuższa i najzimniejsza w historii. Na skutek niskiego przepływu Nilu Egipt nawiedziła klęska głodu w roku 1784. W Japonii rozszalała się zaraza Tanmei.

Erupcja Laki/Grímsvötn w latach 1783-85 była najtragiczniejszą erupcją w Europie od czasu erupcji Wezuwiusza w 79 roku. Jej długofalowe skutki meteorologiczne mogły przyczynić się do śmierci aż 2 milionów ludzi na świecie. Jej siłę wulkanolodzy ocenili na 6 w skali VEI. Obecnie naukowcy obawiają się, że na Islandii dojdzie w przyszłości do kolejnej erupcji o tak zgubnych skutkach.

wtorek, 20 września 2011

Czternasty paroksyzm erupcyjny Etny w tym roku


Trwający 40 minut czternasty paroksyzm erupcyjny Etny miał miejsce 19 września 2011 roku w ciągu dnia (mniej więcej o godzinie 15.00 lokalnego czasu) z 'Nowego Południowo-Wschodniego Krateru'. Erupcja nie była zbyt dobrze widoczna z uwagi na kiepskie warunki pogodowe. Wiatr rozwiał popiół i mniejsze lapilli w kierunku wschodnim nie zakłócając transportu lotniczego z/do Katanii (lotnisko Fontanarossa).

Przy okazji mój tekst o islandzkiej erupcji AD 2010 znajduje się już na blogu Pasja Świata - http://pasjaswiata.pl/

niedziela, 18 września 2011

Boski wulkan Fudżi






Gdybym miał za zadanie zrobić sondę uliczną i zapytać przypadkowo spotkanych ludzi o znane im wulkany na pewno padłyby nazwy Etna, Wezuwiusz, być może Kilimandżaro oraz Fudżi. No właśnie - Fudżi, Fudżijama, Fudżisan i wiele innych nazw. Jeden z najsłynniejszych wulkanów na świecie, święta góra Japonii, jedna z trzech, corocznie wizytowana przez 200 000 pielgrzymów i turystów. Wulkan dominuje nad południowym regionem wyspy Honsiu wznosząc się na wysokość 3776 metrów. Posiada krater o średnicy 500 metrów i głębokości 250 metrów. Od roku 781 odnotowano 16 erupcji Fudżijamy, z czego ostatnia miała miejsce w latach 1707-08. Niektóre z tych erupcji były potężne o sile 5 w skali VEI: w latach 930 p.n.e i 1707-08. Wczesna historia Fudżi jest efuzywna z obfitymi wylewami lawy, lecz w przedziale czasowym od 8000 do 4500 lat temu aktywność Fudżi stała się eksplozywna - wulkanem targały silniejsze erupcje eksplozywne, którym towarzyszyły spokojniejsze efuzje lawy.

Erupcja Jōgan - Rok 864, miejsce: północno-wschodnia strona wulkanu. Wyprodukowała ogromne ilości lawy, popiołu i żużlu. Wiele domów uległo zniszczeniu, wielu ludzi zginęło. Lawa wypełniła ówczesne jezioro Senoumi dzieląc je na dwa jeziora Saiko i Shojiko. Ów rozległy wylew zwany jest obecnie jako Aokigahara i porasta go złowrogi las samobójców Aokigahara, japońska mekka tych, którzy postanowili umrzeć z własnej ręki.

26 października 1707 roku wyspę Honsiu nawiedziło silne trzęsienie ziemi o sile 8.4 w skali Richtera. Mniej więcej dwa miesiące później 16 grudnia 1707 roku rozpoczęła się erupcja Fudżi zwana Hoei. Jej pierwsza faza była eksplozywna z wyrzucaniem popiołu i pumeksu, potem pojawiły się fontanny bazaltowej lawy z bocznego krateru. Popiół z tej erupcji dotarł do Tokio, natomiast magma miała charakter mieszany (od bazaltu do dacytu). Koniec aktywności erupcyjnej wulkanu miał miejsce 1 stycznia 1708 roku. W mieście Subassiri położonym 10 km od wulkanu zniszczeniu uległy 72 domy i trzy świątynie buddyjskie.

Do dwóch małych erupcji Fudżi w latach 1770 i 1854 należy podejść sceptycznie, bo nie zostały one historycznie zweryfikowane. Od 2000 roku pod Fudżijamą mierzone są roje trzęsień ziemi, co świadczy o tym, że wulkan nie jest uśpiony.

sobota, 17 września 2011

Aktywność jawajskiego wulkanu Semeru




Ekipa Volcano Discovery powróciła właśnie ze Wschodniej Jawy i wskazuje, że wzrasta aktywność jawajskiego wulkanu Semeru - najwyższego szczytu Jawy (3676 metrów nad poziomem morza). W kraterze Semeru rośnie kopuła lawowa, a dziennie targają nim 3-4 erupcje. Semeru znajduje się w stanie niemal nieprzerwanej erupcji od 1967 roku. Znany jest z regularnych eksplozji popiołu w przedziale czasowym od 10 do 30 minut. Erupcje Semeru w XIX i XX wieku obejmowały umiarkowane eksplozje centralne ze sporadycznymi wylewami lawy oraz silniejsze erupcje eksplozywne, którym towarzyszyły spływy piroklastyczne docierające do niższych zboczy wulkanu.

Poza tym aktywność w Indonezji wykazują wulkany Ibu, Tambora, Ranakah, Merapi, Batu Tara i Dukono, lecz póki co nie ma mowy o żadnej silniejszej erupcji. Zatem czekamy!

piątek, 16 września 2011

Erupcja Teneguia na Wyspach Kanaryjskich - rok 1971





21 października minie czterdziesta rocznica ostatniej erupcji na Wyspach Kanaryjskich czyli erupcji wulkanu Teneguia na wyspie La Palma. Warto o niej wspomnieć, gdyż geolodzy bacznie obserwują wstrząsy sejsmiczne na innej kanaryjskiej wyspie El Hierro obawiając się przebudzenia tamtejszego wulkanu. Sugestia 100-metrowej fali tsunami wywołanej erupcją na La Palmie i docierającej do wybrzeży USA to woda na młyn dla wszelkich stron internetowych wieszczących koniec świata w 2012 roku.

Teneguia znajduje się blisko miasta Fuencaliente. Wieki temu było tam źródło ciepłej wody zablokowane i zniszczone lawą z wulkanu w trakcie jego erupcji w roku 1676. 21 października 1971 roku dało się odczuć trzęsienia ziemi w Fuencaliente. 22 października wykryto ich blisko 1000. Wielu przestraszonych mieszkańców Los Llanos de Aridane spędziło noc w samochodach. W nocy 23 października trzęsienie ziemi jest tak silne, że dzwon kościelny w Fuencaliente zaczyna samoczynnie bić. W nocy 25 października o godzinie 4.16 miał miejsce najsilniejszy wstrząs trwający 16 sekund. Zaczęły pękać budynki w Fuencaliente. 26 października mają miejsce narodziny wulkanu Teneguia. W ziemi otwierają się dwa kratery i rozpoczynają się wylewy lawy docierające do morza. Trwa ewakuacja osady Los Quemados. Teneguia obudził się prawie u stóp wulkanu San Antonio, który wybuchł na La Palma w 1676 roku. Lawa dociera do morza, woda wrze, unoszą się obłoki pary, erupcja Teneguia formuje nowy ląd. Lawa dociera do latarni morskiej Fuencaliente, jej personel zostaje ewakuowany. Ma miejsce wzrost wulkanicznego stożka. Wylewy lawy z Teneguia (ich temperatura przy ujściu 1100 C, gdy płyną 850 C) zwane są 'aa' z uwagi na to, że są gęste i płyną wolno - w odróżnieniu od wylewów lawy pahoehoe (obecnych np. na El Hierro), które płyną prawie jak woda. 28 października Teneguia pokrywa popiołem osadę Los Quemados. Mają miejsce pierwsze loty czarterowe na La Palma - turyści chcą tłumnie zobaczyć narodziny nowego wulkanu. Z oceanu widać jak cała wyspa płonie i zapada się w głębiny. Mają miejsce eksplozje, płoną winnice (z winogron wyrabia się tamtejsze wino Fuencaliente). Nad wulkanem przelatują samoloty, robione są setki zdjęć. 1 listopada przy wtórze głośnej eksplozji formuje się nowy aktywny krater. Płynąca w kierunku morza lawa formuje wrzące jezioro ognia. Część stożka Teneguia zapada się produkując osuwisko. Popiół pali banany, część zbocza przy latarni Fuencaliente osuwa się. W dniach 8-14 listopada otwierają się jeszcze trzy nowe kratery, a pod koniec tygodnia siedem wylewów lawy dociera do morza. W dniach 15-21 listopada mają miejsce kolejne eksplozje, fontanny ognia, opad popiołu i efuzja lawy. Teneguia niszczy na pożegnanie plażę Albadalejos pokrywając ją lawą i przy wtórze płomieni i żaru milknie...

Aktywność wulkanu Karymsky na Kamczatce


Od dwóch dni kamczacki wulkan Karymsky jest aktywny sejsmicznie i wyrzuca popiół na wysokość 4.1-4.6 km. Akurat Karymsky bardzo często gości na łamach mojego bloga, bo to jeden z najaktywniejszych kamczackich wulkanów - od 1996 roku jego aktywność sejsmiczna i erupcyjna dramatycznie wzrosła i trwa po dziś dzień. Wyrzucaniu popiołu przez wulkan towarzyszą wulkaniczne drgania (wstrząsy) oraz lawiny lawowe i wulkanicznych skał. Pył wulkaniczny i emitowane gazy stwarzają zagrożenie dla przelatujących samolotów.

Sandwich Południowy


LESKOV ISLAND - Malutka wysepka w kształcie półksiężyca w archipelagu Południowy Sandwich (56 km na zachód od jego głównego łańcucha) ma długość 900 metrów oraz szerokość 460 metrów i stanowi pozostałość andezytowego stratowulkanu. Otaczają ją strome klify, jest wolna od lodu, a na grzbiecie wierzchołka odnotowano aktywność fumaroliczną w latach 1911 i 1964. Temperatura fumarol wynosiła 30-40 stopni Celsjusza, a w powietrzu unosił się słaby odór siarki. Z uwagi na brak plaż na wyspie Leskov nie zamieszkują pingwiny ani lwy morskie. Ostatnia erupcja na Leskov Isle 500 000 lat temu.

czwartek, 15 września 2011

Palmiarnia w Lubiechowie





Palmiarnia w Lubiechowie w pobliżu zamku Książ (5 km od Wałbrzycha) przyciąga licznymi gatunkami roślin tropikalnych, w tym palmami, bananowcami, figami, eukaliptusami, araukariami, agawami, filodendronami, kaktusami, storczykami czy opuncjami. Mnie osobiście urzekło to miejsce z uwagi na tufy wulkaniczne pochodzące z sycylijskiej Etny, którymi wyłożono ściany tej uroczej oranżerii.